پاشیده است حجم تماشا به آسمان

خورشید جان سپرده در آغوش کهکشان

پشت تمام ثانیه ها ایستاده است

یک اتفاق ساده تر از آب بی گمان

فصل بهشت یخ زده در ذهن شب ولی

در کوچه پرسه می زند آدم به عشق نان

حتی کلاغ قصه به مقصد رسیده است

مامانده ایم در تب آغاز بی زمان

شاعر سروده است خودش را به جای سیب

حوا ما رها شده در ذهن امتحان

حالا به جرم اینکه غزل چیده می شود

تبعید می شود به خودش شاعری جوان

این ابتدای قصه و آغاز رفتن است

شاعر کلاغ گم شده در عمق داستان